In dit verbazingwekkende boek worden antwoorden gezocht aan de hand van de meest recente wetenschappen: kwantummechanica, evolutie en relativiteit.
Hoe is het leven ontstaan? Wat is de toekomst van de mensheid en onze planeet? Is er een doel? Heeft ons leven een betekenis? Is er leven na de dood?
Het sublieme verhaal van het universum en het leven ontvouwt zes evolutiewetten, die ook de toekomst van de mensheid zullen sturen.
Veel recente experimenten tonen aan dat biologische evolutie niet kan worden verklaard zonder te kijken naar de evolutie van de “binnenkant”: een opgang van bewustzijn naar zelfbewustzijn. Vanaf de oerknal tot nu. De grote wereldreligies en de moderne spiritualiteit krijgen zo een wetenschappelijke ruggengraat. Dit boek is een verhaal van verbinding. Tussen culturen, wetenschappen, humanisme en de grote wereldreligies
Wetenschappelijke kennis is niet vereist om dit boek te lezen.
Bestel het boek hier op de site:
paperback of digitale versie
In onderzoekende stijl geschreven. Voor spiritueel ingestelde lezers.
NPD Biblion
Enjoyed your book very much – it is truly Teilhardian – “only connect” about sums it up, perhaps. Particularly grateful for the sections on quantum physics, and I thought interweaving the main text with your personal experiences and suggestions was a good notion.
Paul Bentley, editor of the British Teihard Network:
Boekbespreking Exit oktober 2023:
Inkijkexemplaar
Klik hier om de eerste 28 pagina’s te bekijken (pdf-versie) – inclusief de inhoudstafel.
Foto’s
In het boek wordt verwezen naar een aantal foto’s die u hier kan bekijken. De foto’s van de kunstwerken vindt u op deze pagina.
– klik of tik op de foto’s om die te vergroten –
1
6 augustus 2006, Pechawar, Pakistan
We nemen een motorriksja naar het oude centrum van de stad. Het is indrukwekkend. Een man leidt ons rond in een prachtige moskee met karavanserai, waar we praten met studenten. Hij vertelt over de oude zijderoute, en neemt ons mee in enkele kleine steegjes. Een andere man vertelt ons hoe hij muziekinstrumenten bouwt … In zo’n bazaar kom je steeds weer echt vakmanschap tegen. Het is mooi hoe mensen dit met liefde vertellen, alhoewel ze weten dat je geen fiets of muziekinstrument nodig hebt.
Tot… we in een moskee belanden waar alleen ik binnen mag. Ik word belaagd door een student die me vraagt:
– Merk je hier het verschil tussen mensen die de koran strikt naleven zoals wij, en de anderen?
– Nee, ik zou het niet weten, maar ik merk wel veel verschil in de behandeling van man en vrouw: mijn vrouw mag hier niet binnen!
– Dat is om de man niet af te leiden.
– Hoezo? Allah schiep toch de vrouw?
(…)
2
Een hardnekkige illusie over tijd
De tijd is geen constant, lineair gebeuren: bij hoge snelheid verloopt tijd trager. We noemen dit tijddilatatie of ‘uitrekking’. Er bestaat niet iets als één tijd, tenzij in ons verstand…
April 2007, Wadi Halfa, Soedan
Onze plaats op de bus is normaal gisteren gereserveerd, maar we weten niet hoe laat die bus vertrekt. De eigenaar zegt om 14 uur. De politie om 16 uur en de mensen om 17 uur.
3
We starten opnieuw en nemen een lifter mee. Een stokoude Pakistaan. Een echt lieve man. Met gebaren geeft hij uitleg over de weg. Ja, we weten dat de weg 3 dagen afgesloten is door aardverschuivingen. Er is nu een kleine wegel vrij. Hoe kun je je nu ergeren als je ziet welke inspanningen het hele dorp doet in de brandende zon om de weg open te houden? (Of als je weet hoe sommige Pakistanen in Brussel slapen? Zelfs onze slechtste slaapplaats was beter dan het Maximiliaanpark in de winter…).
4
12 mei 2007, grensgebied Ethiopië – Kenia
Rond de middag arriveren we in Woito. We trekken naar de lokale markt. We bewegen ons zo onopvallend mogelijk tussen de mensen en proberen aan de praat te raken terwijl we iets kopen. Natuurlijk val je als enige blanken toch wel heel erg op, maar na wat verwondering worden we opgenomen in het geheel. Op de markt zijn twee stammen aanwezig: de Tsamai en de Buana, in hun traditionele kledij. Alhoewel van kledij hier vaak weinig sprake is, buiten een prachtig versierde lendendoek. Jonge mannen en vrouwen hebben hun slanke zwarte lichaam prachtig versierd. Een lust voor het oog, en ook erg seksueel geladen. Ja, we zijn ver weg van allerlei regeltjes: seksualiteit, vruchtbaarheid, zijn hier zo natuurlijk. Een deel van het dagelijkse leven, een deel van de mens. Mensen komen ons heel spontaan goeiendag zeggen, de hand schudden. Sommigen komen aan ons voelen. Vooral het goudblonde haar op mijn armen intrigeert ze. Ik voel ook aan hun zwarte armen.
5
We gaan zitten en proeven de plaatselijke sorgumdrank. Nu zijn we helemáal opgenomen in die sierlijke massa…Christine heeft er een handje van weg heel onopvallend foto’s te nemen van dit voor ons wonderlijke gebeuren. Wanneer we ’s avonds wegwandelen, zijn we weer omringd door kinderen. Wat hebben die hier een leven in vergelijking met de meeste Belgische kinderen… Hun ogen zijn twee karbonkels van levensvreugde. We wandelen de savanne verder in en genieten van de zonsondergang boven dit ‘Afrikaanser-kan-het-niet’ landschap. Twee jongens geven ons een hand terwijl ik in hun gitzwarte ogen kijk. Hun hand brandt in mijn hand, ik voel me één met de hele planeet.
6
De eerste mensen
Bij het ontstaan van de mens zijn, net zoals bij alle andere soorten vele vormen ontstaan, vele probeersels. Als we fossielen vinden is de mens al goed verspreid over grote delen van de aarde, gebruikt werktuigen en praat. De eerste mens is niet ‘één mens’, maar een menigte. Zijn ontstaan vraagt duizenden jaren. Van de verschillende ‘stelen van de waaiers’ is moeilijk iets te vinden. De meeste fossielen komen uit de ‘waaier’ van die mensensoorten.
7 mei 2007, Omorate – Illeret grensgebied Ethiopië – Kenia
Uiteindelijk zit de laadbak van de lichte truck afgeladen vol met goederen en mensen. We zitten en liggen door elkaar zo goed het kan. Er is geen weg, we rijden dwars door de begroeiing. Takken schuren langs je huid. Ik trek een lange doorn uit de rug van de jongen voor me. Regelmatig valt iets uit de té volle auto. In de bocht vliegt een andere jongen uit de laadbak… Er zijn twee baby’s mee, vastgekneld in de armen van hun moeder om zoveel mogelijk schokken op te vangen. Anderen, ook wij, houden om de beurt iets boven hun hoofdje voor het brandende zonlicht. Iedereen ziet af. Niemand klaagt. Ook dit is Afrika
Voor ons wordt het een unieke tocht. De majestueuze natuur in ’s werelds grootste slenk. Maar dat niet alleen. We rijden van dorp naar dorp als gewone passagier en zijn zo de stille getuige van het leven in stamverband zoals dit wellicht al bestond in de steentijd…
Het is niet te beschrijven. Zó overweldigend. Kinderen lopen naakt en gaan op in die kleurrijke natuur. De sierlijke, ook bijna naakte lichamen van jonge mannen en vrouwen zijn gemaakt door de ‘Beeldhouwer’, nog veel groter dan Rodin. Het lichaam van oudere mannen en vrouwen is ook om stil van te worden. Ik kijk naar een oudere vrouw en zie een beeld van Musée Rodin in Parijs (Zij die de mooie vrouw van de Helmsmid was) voor me. Heel mager. Ze heeft veel kinderen gehad. Haar borsten en buik tonen dit levenswerk. In onze westerse cultuur noemen we dit een uitgezakt, versleten lichaam en probeer je dit wat te camoufleren. Hier mag je fier zijn op zo’n lichaam, en de vrouw straalt dit ook uit. Ik vind haar heel mooi. Haar gerimpelde gezicht zou je zò in je twee handen kunnen koesteren, want de tekenen van dit lichaam tonen je ook hoe hard het leven hier is. De jonge vrouw naast haar heeft nog geen kinderen gehad. Ze is prachtig. De gespannen huid rond de volmaakte lichaamsvorm straalt jeugd en levenskracht uit. De ‘Meesterbeeldhouwer’….
Dan doemt het Turkanameer op, de wieg van de mensheid.
7
25 april 2007, Abri, Noord Soedan
Tijdens een van de laatste haltes van de bus zijn we getuige van een hartverscheurend tafereel. Een tiental vrouwen nemen plaats op onze bus. Ze vertrekken wellicht voor heel lang. Hartverscheurend gesnik. De halve wijk is verzameld. Als we wegrijden, gaat het gesnik over in hartverscheurend tieren van verdriet. Het typisch hoge keelgeluid met ratelende tong wordt uitgestoten. Paniek! Een inferno! Hoe erg. Met gierende banden stuiven we weg en ook wij leven een beetje mee. We durven bijna niet opkijken bij al dat menselijk leed…
8
We nemen afscheid van de familie. Hira leidt ons rond in de moslimwijk waar in vele huizen enkele weefgetouwen voor zijde staan. Het manueel werk is een moslimspecialiteit. De verkoop gebeurt door hindoes. Op het einde belanden we weer zoals gewoonlijk bij de afdeling verkoop. En… Hira zal ook wel zijn procentje krijgen.
We worden teruggevoerd en spreken af elkaar over drie maanden opnieuw te ontmoeten. Hira wil dat we dan bij zijn gezin komen dineren. We stemmen graag toe en beloven in België een foto van zijn gezin te laten afdrukken.
9
9 februari 2007, Varanasi, India (3 maanden later)
We hebben Hira gisteren vluchtig teruggezien. Hij heeft het geld niet. Eigenlijk willen we hem graag die 4.500 roepies (€50) geven, maar toch wringt er iets. Hij staat al op ons te wachten, en zonder nadenken vliegt het er direct uit bij mij:
– Ik wil niet dat je ons verschillende dagen gratis overal rondvoert. We willen je graag daarvoor betalen, maar jij moet ook nog je belofte nakomen. Kun je de geleende 4.500 roepies terugbetalen?
Hira kijkt me diep ongelukkig aan.
10
10 februari 2019, Dhaka, Bangla Desh
Ik heb een hardnekkige gewoonte. Sinds ik met een smartphone mijn weg kan vinden, zet ik geblinddoekt op de kaart een punt. Ik rij ernaartoe met het openbaar vervoer, en dan wandel ik kriskras terug om het onverwachte tegen te komen. Ik ben nu in de kleine straatjes van Oud-Dhaka. Een waar doolhof.
11
Hier wordt, deels op straat, van alles gefabriceerd. Ik heb altijd grote bewondering voor ambachten gehad en geef mijn ogen goed de kost: lassen van fietskaders, meubels maken, tapijten en kleren weven… Ik kom aan een kleine moskee en wil wel eens binnen een kijkje gaan nemen, maar de moskee is gesloten. Vier jonge mannen roepen nogal agressief:
– Helaba, wat ga je doen in onze moskee?
12
23 april 2007, veerboot Aswan (Egypte) – Wadi Halfa, Soedan
Christine mag op de mat zitten naast twee Soedanese vrouwen. Ze maken plezier en stralen een enorme onafhankelijkheid uit. Christine:
– Waarom draag je geen hoofddoek?
– Och, dit is enkel voor foto’s of zo. Niet echt verplicht in Soedan. Is dit je man?
13
11 januari 2007, Jakarta
De oude havenwijk. Er is hier geen metro, daarom nemen we de ‘economy-train’. Wat wil zeggen: bijna gratis, overvol, vuil, maar écht. Zo’n rit mag je niet missen! Men wil je alles verkopen, bedelaars passeren, kinderen kruipen tussen je voeten, het lawaai is niet te harden. Deuren worden nooit gesloten. Té heet , en zo’n ongelofelijk mierennest. Wellicht valt regelmatig iemand uit die trein? Centraal Jakarta is… met heel België in Brugge samenwonen. Ik kan het chaotische hier onmogelijk beschrijven. De vele kanalen naar zee zijn open riolen. Mensen wonen in krotten aan de rand van dit stinkende water.
